Stara szkolna mapa - jak ją zdobyć, oprawić, wyeksponować

Miałam w podstawówce takiego wychowawcę, geografa. Na imię mu było I. Pan I. lubił siadywać za biurkiem z nogą założoną na nogę i - postukując w dziennik długim wskaźnikiem - wywoływać nieszczęśników do odpowiedzi. Nieszczęśnik taki stawał pod tablicą i drżącym głosem odpowiadał na pytania o wyżyny, niziny, zlewiska, równoleżniki, mady, prądy, fałdowania i inne kambry i prekambry. Koło tablicy, na zepsutym metalowym stojaku, w którym za przekładki służyły gwoździe, zawsze wisiała mapa. Pożółkła, spękana, pognieciona (#gimbynieznajo). I śmierdząca szlugami (#toakuratznajo). Czasem wspomniany Nieszczęśnik musiał znaleźć coś na tej mapie i grubo się gimnastykował, próbując ze wszystkich szeptów kolegów wyłowić tylko te prawilne, uczciwe podpowiedzi.

Pewnie powinnam mieć do geografii jakiś uraz albo chociaż maleńką traumeczkę, ale jak już wspominałam tutaj, w latach 90-tych byłam - jakkolwiek anachronicznie to zabrzmi - nerdem do sześcianu i wszystkie okresy paleozoiku wymieniałam jednym tchem. Odpowiadanie przy tablicy było mi więc nie-aż-tak-straszne, a i do żadnej z map nie chowam urazy. Dlatego kiedy kolejna próba zagospodarowania wielkiej, pustej ściany w gabinecie spełzła na niczym, postanowiłam poszukać na OLX starej, szkolnej mapy. I znalazłam. Trochę za mało jak na mój gust zieloną (wolę mapy fizyczne niż polityczne), ale za to najcałościowszą: Mapę Świata.

Nasza mapa ma zaledwie dwadzieścia lat, ale w szkolnej kanciapie musiało być ostro jarane, bo jest mocno pożółkła i niemiłosiernie klepie szlugami. Bardzo mnie cieszy ten jej nadszarpnięty zębem czasu wygląd. Jedyne, co było do zmiany, to oprawa - pierwotnie mapa usztywniona była dwiema plastikowymi rurkami. Żeby nadać jej bardziej vintage charakter, oprawiłam ją według pierwszego sposobu z tego posta. Szczegółowa instrukcja poniżej.

JAK ZDOBYĆ STARĄ MAPĘ?

Jest na to kilka sposobów. Basia Szmydt, moja ukochana Basia, ma w domu trzy stare mapy i choć nie zdradza szczegółów, jak je zdobyła (obstawiam włamanie z rabunkiem), to jednak uchyla rąbka tajemnicy:
Wystarczy pokombinować i poszukać w rodzinie pracowników szkół na przykład. Potem już z górki. Wiadomo, że dla szkół zazwyczaj takie starocie są po prostu śmieciami. Czasami gdy usypiam dzieci opowiadam im o dalekich podróżach, o piratach, którzy pływali po morzach i oceanach i o wszystkich dzikich zwierzętach żyjących na dalekich wyspach. Mam ogromną nadzieję, że obudzę w moich Maluchach zew podróżnika i będą ciekawi świata.
[Zdjęcie: Basia Szmydt]
Tym, którzy nie mają odpowiednich koneksji, polecam targi staroci i oczywiście moje ulubione źródło rupieci, czyli Internet, a konkretnie OLX. Stamtąd właśnie pochodzi moja mapa.

JAK JĄ OPRAWIĆ?

Jeśli uda się Wam upolować naprawdę starą mapę, prawdopodobnie będzie miała swoją własną, drewnianą oprawę i - o ile ta nie będzie bardzo zniszczona - nie warto jej wymieniać. Moja mapa, jako produkt z lat 90-tych, uzbrojona była w dwie rurki PCV i pozostawienie ich nie wchodziło w grę. Na szczęście demontaż był bardzo prosty: rurki były nacięte wzdłuż i wystarczyło je zsunąć z papieru, a następnie oderwać tekturowe paski przyklejone wszerz mapy.

Do wykonania nowej "ramy" potrzebne są cztery listewki o szerokości nieco większej niż szerokość mapy (ja z każdej strony dodałam po 5 cm). Bardzo efektownie prezentowałyby się tutaj również półwałki lub listwy delikatnie zaokrąglone.

Po wymierzeniu i docięciu drewna na odpowiednią długość, należy je wygładzić papierem ściernym (ja najpierw użyłam papieru o gradacji 120, a potem 240). Do cięcia takich małych elementów - trochę niezgodnie ze sztuką - używam zazwyczaj cienkiego brzeszczotu do metalu.

Do zabarwienia listewek użyłam jedynej bejcy, jaką miałam w domu, czyli bejcy ochronnej do mebli ogrodowych, kupionej w IKEA. W tym przypadku to całkiem wygodne rozwiązanie, bo tego środka nie trzeba już dodatkowo zabezpieczać - potraktowane nim drewno jest przyjemnie oleiste w dotyku. Kombinowałam z rożnymi stopniami rozrzedzenia preparatu i sprawdzałam, który odcień najlepiej komponuje się zarówno z samą mapą, jak i z pozostałymi dodatkami w naszym gabinecie.

Drewno malowałam rozrzedzoną bejcą dość obficie, a następnie szybko wycierałam tetrą. Położyłam dwie takie warstwy, a następnie pozwoliłam listewkom wyschnąć na słońcu.

Przymocowanie listew do mapy odbyło się - jak zwykle u mnie - na oko. Unieruchomiłam papier na listewce taśmą, następnie przykryłam drugą listwą i zbiłam razem w kilku miejscach cieniutkimi gwoździami.

Podczas wykonywania górnej oprawy należy pamiętać o umieszczeniu między listewkami sznurka, na którym zawiśnie mapa. Aby jego końcówka nie wyślizgnęła się spomiędzy drewienek, na końcu zawiązałam zwykłą nakrętkę od śrubki.

JAK JĄ WYEKSPONOWAC?

Mapy szkolne to wielkie bestie, więc zazwyczaj potrzebują sporo miejsca na ścianie. Im więcej wolnej przestrzeni dookoła takiej dekoracji, tym lepszy efekt. Właśnie ze względu na swoje rozmiary mogą z powodzeniem tworzyć tzw. accent wall zamiast tapety, galerii zdjęć czy wyróżniającego daną ścianę koloru i stać się główną ozdobą pomieszczenia.